Wetenschappelijke stikstofreflectie

Lieve kiezer,

Het wetenschapelijke stikstofdebat heeft een sprongetje gemaakt.
De studie van de UvA getiteld “Nitrogen deposition around dairy farm: spatial and temporal patterns” houdt de gemoederen bezig.

Lieve kiezer, het raakte mij diep. Als piekbelaster is het erop of eronder, en eigenlijk weet je al dat er als piekbelaster geen redden meer aan is. Deze studie laat zien dat de overheid op een overdreven manier heeft gerekend. Daardoor ben ik opeens geen piekbelaster meer. Als de politiek niet draait, op basis van deze wetenschappelijke studie, dan is een gang naar de rechter voldoende. Er is “passend beoordeeld” dat er geen “significant effect” is. Het hele piekbelastersgedoe is over en sluiten. Klaar.

Ik zal het kort even uitleggen voor leken: stikstof kan op twee manieren neerslaan: met regen en met wind. Het eerste noem je natte depositie, het tweede noem je droge depositie. Logisch.
Nu blijkt die droge depositie minimaal te zijn. Natte depositie is veel meer, en dit is dus gewoon regen.
Nu meten we de ammoniak concentratie in regen al jaren, dat is ook heel makkelijk. Het is ongeveer 10 kg/ha/jaar.

Droge depositie, die is niet te meten, maar dat blijkt nu ook helemaal niet uit te maken. De UvA heeft een poging gedaan, op vijf manieren, en nu weten ze het nog niet, maar het blijkt in ieder geval dat het heel erg weinig is. Iedereen die een (droge) scheet laat, krijgt hem in zijn eigen gezicht, dat is eigenlijk de boodschap van de UvA. Het model Aerius rekent anders, die doet net alsof mijn koeien op de Veluwe invloed hebben op de Vinkeveense Plassen, maar dat is echt niet zo. Aerius overdrijf schromelijk, en dat is nu bewezen.

We krijgen dus overal in Nederland 10 kg/ha/jaar aan natte depositie op ons dak. Ik in mijn weiland, jij in jouw tuintje, lieve kiezer, en ook de natuur krijgt het op haar geo-ecosysteem (bodem en planten).

En dat is helemaal normaal in een normale evolutie. Laten we nu eindelijk de politieke vraag stellen of dat erg is. Mijn antwoord zou zijn: nee, dat is volslagen normaal. Er is niets aan de hand.
En als blijkt dat het voor de hei teveel is, omdat de schapen het niet aan kunnen (wat niet zo is) dan moeten we meer plaggen. Ik heb een keer uitgerekend dat je met 1x plaggen ongeveer 10 jaar natte depositie kunt verwijderen. Laat iemand daar eens aan rekenen, denk in oplossingen in plaats van in doemscenario’s.

Lieve kiezer, ik ben na zes alinea’s alweer aangeland bij mijn nieuwe stokpaardje, het ecomodernisme. We kunnen problemen makkelijk aan, en sterker nog, er is in dit geval geen werkelijk probleem.
Het is heel makkelijk om de wereld te laten vergaan in modellen, maar de werkelijkheid is veeeeel weerbastiger. Gelukkig maar. Je hoeft scheten niet op te houden, je kunt rustig kinderen baren, ademhalen (ook al gaat de CO2 concentratie daarvan omhoog), en je kunt genieten van de natuur en van alle mooie technologie die de mensheid heeft ontwikkeld.

Naar aanleiding van alle consternatie over de stikstofcrisis alias vergunningscrisis heb ik de vergunningskringloop ontworpen.
Je wilt een vergunning, dan moet je voldoen aan de planetaire grenzen die er zijn. Je hebt als ondernemer natuurlijk je KPI’s; Key Performance Indicators. Dus dat is je eigen efficiëntie van je eigen productieproces, bijvoorbeeld koeien melken. Je doet output gedeeld door input, dat is je efficiëntie. In het geval van stikstofefficiëntie, doe je dus eiwit in melk (output) delen door de kunstmest en het krachtvoer (input) dat je hebt ingekocht.
Vandaaruit kun je rekenen aan KAI’s: Key Accountability Indicators. Deze term heb ik zelf bedacht, omdat iedere ambtenaar tegenwoordig doet alsof emissie een KPI is, maar dat is niet zo. Emissie is een ding waarover je moet verantwoorden, geen factor die rekent aan efficiëntie. Dus noem het dan ook geen KPI, noem het KAI.
Vanuit KAI kun je kijken of de SDG’s worden gehaald, de Sustainability Development Goals, van de VN. Dit zijn de planetaire grenzen, zoals de poltiek die voor nu heeft vastgesteld, bijvoorbeeld uitgewerkt in de Europese Habitatrichtlijn voor biodiverstiteit, alwaar ons gehate stikstofmodel Aerius aan rekent. En vandaaruit kun je een vergunning krijgen te ja of te nee.

Zie onderstaande figuur voor de vergunningskringloop.

En nu komt mijn punt: als je gaat rekenen, dus kwantitatief te werk gaat, wetenschappelijk, dan kun je deze kringloop alleen MET DE KLOK MEE doorlopen.

Je kunt vanuit SDG’s met Aerius, tegen de klok in, niet terugrekenen via KAI’s naar KPI’s voor een bedrijf. Dat is wetenschappelijk gewoon echt niet uitvoerbaar. Het bewijs daarvan is nu geleverd door de UvA.
Je moet beginnen bij KPI’s vanuit bedrijven, dan kun je nog wat rekenen aan KAY’s, maar daarna moet je KWALITATIEF vaststellen of de SDG’s gehaald worden. En tot nu toe is het antwoord daarop JA. De fysieke SDG’s worden gewoon gehaald. Laten we de sociale SDG’s tot prioriteit maken, laten we armoede en oorlog bestrijden, gewoon samen, als mensen. En trauma’s, honger, ruzie, dat soort dingen.

En laten we dan aan KPI’s rekenen, voor de melkveehouderij is dat de Afrekenbare Stoffen Balans (ASB).
Vandaag heb ik die ASB gedeeld in de community van de onvolprezen VBBM, de vereniging van kringloopboeren, die al heel lang hun input aan het verlagen zijn, en dus super efficiënt bezig zijn.
De ASB werd ook uitonderhandeld in het landbouwakkoord, maar er werd steeds gesteggeld over welke ASB? Een ASB met modellen, of een ASB zonder modellen? Ik zeg: ZONDER natuurlijk, lieve kiezer. Je rekent puur aan de input en output die met een vrachtwagen en een factuur je erf op rijdt. Dat is bekende werkelijke input.
De wereld gaat nog eens ten onder aan modellen en verkeerde datainterpretaties.

Je Irene van der Marel die hoopt dat de vergunningskringloop onderdeel wordt van alle verkiezingsprogramma’s, maar vooral die van BBB, want als zelfs Caroline snapt hoe getallen uit modellen verkeerd doorwerken in levens van gewone mensen, dan komt het wel goed met de wereld.